🎥 دانلود سریال House 2004 (دکتر هاوس) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

داستان در مورد یک پزشک مشهور است که چیزی از روابط اجتماعی نمی داند. او مریض ها را به خاطر پیشرفت دانش پزشکی (خودش) درمان میکند و اصلا به خوب شدن مریض اهمیت نمیدهد.از روش های درمان عجیب اصلا ابایی ندارد روش هایی که شاید باعث مردن مریض شود. البته جدا از این مسایل او از هوش بالایی برخوردار است و یک نکته دیگر هم اینکه او کلا یه نمای متفاوت با بقیه ی دکتر ها دارد او در انتخاب همکاراش هم سلیقه عجیبی دارد یکی را به خاطر زیباییش و یکی دیگه را به خاطر سوئ پیشینه اش استخدام کرده و ….

جهت دانلود سریال House 2004 (دکتر هاوس) دوبله فارسی بدون سانسور با زیرنویس فارسی چسبیده به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

من با هاوس بزرگ شدم و با قاطعیت می توانم بگویم که نقش بسیار زیادی در شکل گیری شخصیت من داشت. من فقط 14 سال داشتم که پخش شد. اولش نه دوستش داشتم و نه می فهمیدم چرا کسی جز یک دکتر از آن لذت می برد. اما به توصیه مادرم، یک شات دوم و در 3 قسمت، عاشق شدم. تا به امروز، من به عقب برمی‌گردم و دوباره آن را تماشا می‌کنم و همیشه چیزهای جدیدی یاد می‌گیرم.

House بهترین برنامه تلویزیونی است. از ژانر و طبقه بندی پیشی می گیرد. عناصر کمدی، درام و حتی هیجان انگیز در یک نمایش خنده دار، هیجان انگیز، غم انگیز و در عین حال فلسفی ترکیب می شوند. این نمایشی است که می توانید با آن بخندید، پاپ کورن بخورید یا واقعاً چیزی از آن یاد بگیرید.

بسیاری از منتقدان بین هاوس و شرلوک هلمز مقایسه هایی انجام داده اند. از شباهت‌های نام‌شان (هاوس و ویلسون، هلمز و واتسون) تا شخصیت‌هایشان (هاوس برای انجام بهتر کارش مواد مخدر مصرف می‌کند، هاوس همچنین قاضی درخشان شخصیت است، هاوس همچنین می‌تواند چیزهای خارق‌العاده‌ای را با یک نگاه مشاهده کند و استنباط کند. هاوس همچنین دوست دارد روی خودش آزمایش کند، ویلسون قطب‌نمای اخلاقی او است، ویلسون نبوغ او را تحسین می‌کند، اما بدبختی‌اش را نیز درک می‌کند، و غیره. راهش به قلب هر طرفدار شرلوک هلمز است.

از نظر پزشکی، این نمایش هرگز حتی غریبه‌های پزشکی را متحیر نمی‌کند. هاوس و تیم تشخیصی او با موارد ویژه‌ای که ظاهراً عمدتاً واقعی هستند، سروکار دارند. همانطور که آنها سعی می کنند تشخیص دهند، باید خود بیماران را نیز کشف کنند. این یک منبع بزرگ روانشناسی برای علاقه مندان است. هاوس در خواندن افراد و گفتن اینکه آیا آنها دروغ می گویند یا خیر مهارت بی عیب و نقصی دارد. توجه کنید و می‌توانید اینها را در زندگی واقعی بیاموزید و از آنها استفاده کنید.

در بخش غیرپزشکی، نمایش روابط بین گروهی از شخصیت‌های جالب را بررسی می‌کند و چگونگی رفتار افراد در پشت نقاب‌هایشان را روشن می‌کند. . در هشت فصل آن که نزدیک به 200 قسمت دارد، موضوع کمی وجود دارد که سریال در مورد آن صحبت نکند. خطوط داستانی جذاب هستند و در پایان هر فصل به اوج خود می رسند. برخلاف اکثر برنامه های تلویزیونی، نویسندگان هاوس هرگز از نوشتن پایان های نه چندان شاد برای قوس های داستانی خود نمی ترسند. نمونه ای از این بی باکی را می توان زمانی مشاهده کرد که کال پن، که در فصل 4 به عنوان دکتر کاتنر به بازیگران اصلی پیوست، مجبور شد سریال را ترک کند تا برای کار در دولت اوباما برود. در حالی که اکثر نمایش ها به سادگی او را با ترک کار یا نقل مکان به جای دیگری از کار می نویسند، نویسندگان شخصیت او را مجبور به خودکشی کردند.

در مرکز نمایش، هیو لوری در زنده کردن ضدقهرمان نمایش، دکتر گرگوری هاوس، عالی عمل می کند. هاوس که یک نابغه در پزشکی است، اغلب به عنوان یک درونگرای بدبخت ضداجتماعی، و در مواقع دیگر، به عنوان یک تند تند و غیراخلاقی دستکاری شده با کمی نگرانی یا توجه به قوانین یا انسانیت پزشکی به تصویر کشیده می شود. با این حال، تمام قوانین‌شکنی او منجر به نجات جان‌های بی‌شماری می‌شود، اغلب اوقات به گونه‌ای که اگر او این کار را با کتاب انجام می‌داد ممکن نبود. هاوس دائماً با طناب پرش با خط بین درست و غلط بازی می کند، و نمایش از شما می خواهد ارزش ها و اخلاقیات و قضاوت های خود را در مورد اینکه چه چیزی درست است و چه چیزی اشتباه است بررسی کنید. همانطور که هاوس بسیار زیرکانه می گوید: "آیا ترجیح می دهید دکتری داشته باشید که در حین مرگ دست شما را بگیرد؟ یا پزشکی که در حالی که خوب می شوید شما را نادیده می گیرد؟"

این واقعیت که چنین شخصیت عجیب و غریبی در این نمایش نقش اصلی را ایفا می کند، به خودی خود این نمایش را به نمایشی منحصر به فرد و جسورانه تبدیل می کند.

با تشکر از همه بازیگران ستاره، هم ستارگان اصلی و هم میهمانان، یک پیش فرض منحصر به فرد، موارد پزشکی جالب، کارگردانی عالی، و یک پایان مناسب، هاوس هرگز از خلبان تا فینال شگفت زده نمی شود. اگر دوست دارید از نظر فلسفی و تحلیلی به چالش کشیده شوید، این نمایش راه حل شما خواهد بود.

«خانه» مانند هوای تازه به صفحه‌های تلویزیون است. این یک نمایش هوشمندانه است که با شخصیت های محکم و جالب در دریایی از نمایش های آرام، قابل پیش بینی و تکراری که امواج رادیو و تلویزیون را بمباران می کند، کامل می شود. سریال حول محور دکتر گرگوری هاوس، متخصص تشخیص، بدبین تلخ و ضداجتماعی می‌چرخد که هوش بالا او را برای اکثر افراد اطرافش صبر و حوصله کمی می‌گذارد. در ظاهر، او علاقه چندانی به بیماران ندارد و در عوض حل معمای بیماری آنهاست که او را به خود جذب می کند، اما ما موارد ظریف بسیاری را می بینیم که ثابت می کند او هم برای بیماران و هم برای دوستانش دل دارد. دوست صمیمی‌اش دکتر جیمز ویلسون که هاوس را برآورده‌کننده نیازش می‌داند و رئیسش دکتر لیزا کادی، یکی از معدود کسانی هستند که می‌توانند به هاوس به همان اندازه که غذای او را از نظر توهین می‌فرستند، او را جذب کنند. رابرت چیس، آلیسون کامرون و اریک فورمن زیر نظر هاوس به عنوان یاران او آموزش می‌بینند، که همگی متوجه می‌شوند کارشان (یا بهتر است بگوییم، رئیس‌شان) چه آزمایشی باشد.

هیو لوری، در عنوان نقش خانه، کاملاً عالی است. او می‌تواند ضریب هوشی نابغه حیرت‌انگیز هاوس را به تصویر بکشد که با کودکانه بودن و عبوس بودن او در هم آمیخته است، که به نوبه خود، این حقیقت را پنهان می‌کند که او از بیمارانش و نزدیکانش مراقبت می‌کند. به این ترتیب، او شخصیتی را که می توانست منفور باشد را به شخصیتی تبدیل می کند که مخاطب دوستش داشته باشد. رابرت شان لئونارد نیز در نقش ویلسون بازی قوی ای ارائه می دهد، به گونه ای که نشان دهنده ماهیت مهربان و در برخی مواقع دستکاری کننده این شخصیت است. شیمی بین لوری و لئونارد عالی است، که در به تصویر کشیدن دوستی پیچیده بین هاوس و ویلسون ضروری است. لیزا ادلشتاین، در نقش کادی، در ایفای نقش مدرسه برای پسر بچه هشت ساله عالی است. جنیفر موریسون، جسی اسپنسر و عمر اپس، به عنوان سه همکار هاوس، همچنین در نمایش ویژگی‌های فردی شخصیت‌هایشان و نحوه تعامل متفاوت هرکدام با هاوس خوش درخشیدند.

یکی از اولین چیزهایی که مرا به این موضوع کشاند. نمایش طنز طعنه آمیز بود. تقریباً همه چیزهایی که از هاوس بیرون می آید طنز است، حتی اگر شخصی که با او صحبت می کند گریه کند! هاوس یک ضدقهرمان واقعی است، ذاتاً پسر خوبی است، اما حاضر است هر کاری که لازم است برای حل معمای خود بدون توجه به نظرات بیماران و نظرات همکاران انجام دهد. این کاراکتر احتمالاً بیشتر از هر کمپین دولتی PC برای آگاهی از ناتوانی (هاوس با لنگی راه می رود و بعد از انفارکتوس ران راستش درد مزمن دارد) کار کرده است. در اینجا ما نمایشی داریم که ترسی از به تصویر کشیدن یک فرد معلول که در مواقعی مانند یک اوف مغرور عمل می کند به جای اینکه به عنوان نوعی قهرمان درخشان و الگو برای همه ما باشد، ندارد، همانطور که اکثر نمایش ها هنگام به تصویر کشیدن یک شخصیت دارای معلولیت از انجام آن لذت می برند.

این نمایش بیشتر شبیه یک درام پلیسی در امتداد خطوط «قانون و نظم» با پزشکی است در مقابل نمایشی صرفاً پزشکی مانند «ER». به این ترتیب، زمانی که شخصیت‌ها تلاش می‌کنند بیمار خود را درمان کنند، زمان بیشتری به توسعه شخصیت‌ها اختصاص داده می‌شود. همه چیز در بزرگسالی تیره‌تر به تصویر کشیده می‌شود و تمرکز زیادی روی عاشقانه وجود ندارد (که می‌تواند نمایش را خراب کند). خطوط داستانی معنادار و درگیر هستند، بدون هیچ گزینه ای ملایم برای نشان دادن واقعیت های زندگی و مرگ. با این اوصاف، جنبه‌های پزشکی نمایش تقریباً همیشه واقع‌گرایانه است.

«خانه» نمایشی بسیار توصیه‌شده برای کسانی است که به دنبال چیزی هستند که با هوش و شخصیت‌های بزرگسالی که به جای بیش از حد، مانند بزرگسالان رفتار کنند، توصیه می‌شود. کودکان نوجوان بالغ در دبیرستان باشد که ادامه یابد!

دکتر گرگوری هاوس رئیس بخش پزشکی تشخیصی در بیمارستان پرینستون-پلینزبورو در نیوجرسی است. وظیفه او و تیمش حل موارد شدید است، جایی که علت علائم بیمار از سایر پزشکان فرار کرده است. او یک نابغه است، با استعداد کمیاب برای کسر و تشخیص، و عشق به حل پازل. او همچنین مردی بسیار نامتعارف و نفرت انگیز است، مردی که عمداً و با موفقیت مردم را دور از دسترس قرار می دهد.

سریال های جالب و در ابتدا بسیار بدیع. ایده تشخیص بیمار به‌عنوان یک پازل، با اطلاعاتی که باید جمع‌آوری، غربال و جمع‌آوری شود و از آن استنتاج‌هایی گرفته شود، بارها و بارها به خوبی نشان داده می‌شود. من هیچ پیشینه پزشکی و دانش پزشکی بسیار محدودی ندارم و این فرآیند و دانش مورد نیاز و استدلال پشت آن را جذاب می‌دانم.

هر چند بعد از مدتی کاملاً فرمول‌بندی می‌شود. شما دقیقاً می دانید که این قسمت چگونه پیش می رود: بیمار با یک علامت وارد می شود، آنها آن را درمان می کنند و بیمار شروع به بهبود می کند. درست زمانی که بیمار به پشت خود دست می زند، علائم دیگری نیز در بیمار بروز می کند که اغلب بسیار کشنده و به شدت نمایشی است، به عنوان مثال. سرفه خونی (احتمالاً رایج ترین نمونه). سپس بین تلاش‌های مختلف برای درمان (معمولاً یک داروی تجویزی) و بدتر شدن یا حداقل تغییر علائم تبدیل می‌شود. سپس، درست زمانی که همه می‌خواهند از کشف آن صرف نظر کنند، هاوس به دلیل یک خط دور انداختن در مکالمه، اغلب با ویلسون، افشاگری می‌کند. پرونده حل شد.

نداشتن آن از تبدیل شدن به کاملاً قابل پیش بینی، درام انسانی است که موازی با درام پزشکی است. درام انسانی اغلب شامل زندگی شخصی هاوس می شود، اگرچه ممکن است زندگی شخصیت های دیگر نیز باشد. این معمولاً در یک مجموعه کامل اجرا می‌شود، بنابراین شما کمی تعامل طولانی‌مدت بیشتری خواهید داشت.

بیماران همچنین داستان‌ها و مسائل جالبی دارند و اغلب مضامین فلسفی خوبی ارائه می‌دهند.

/> علاوه بر این، پایان همیشه شاد نیست، یا حداقل، همیشه پایان مورد انتظار هالیوود نیست، بنابراین تنوع در این رابطه وجود دارد.

همانند بسیاری از سریال های تلویزیونی. ، هاوس در نهایت از ماندن بیش از حد استقبال خود رنج برد. تقریباً در نیمی از فصل 7، می‌توانستید ببینید که ایده‌های نویسنده‌ها تمام شده است. جنبه شخصی، شامل هاوس و کادی، غیر ضروری پیچیده بود و هیچ حرکتی نداشت. فقط به نظر پیچیدگی و توطئه های دایره ای به نظر می رسید که نتایج آن کاملاً غیرقابل قبول است. به‌علاوه، ما دکتر مسترز آزاردهنده و حلقه آتش‌بازی عجیب او را با House داریم.

فصل 8، فصل آخر، به راحتی بدترین فصل بود: بدون کادی، دکتر چی پارک احتمالاً بهترین فصل بود. شخصیت تکرار شونده آزاردهنده سریال (اگرچه با گذشت فصل قابل تحمل تر شد) و ارتقای فورمن به رئیس هاوس غیرقابل قبول و صرفاً یک وسیله نمایشی به نظر می رسید. لحظات خود را دارد، اما فصل 8 بیشتر شبیه یک کار سخت و طاقت فرسا بود تا سرگرمی.

نقطه منفی طولانی مدت شخصیت هاوس است. بی‌حوصلگی برای مدتی سرگرم‌کننده بود، اما هرازگاهی شما قدری مثبت و خوب می‌خواهید، اما هرگز نمی‌آیند.

به طور کلی، یک درام پزشکی عالی. با این حال، کامل نیست.

این بهترین سریال FOX است، اما نی که نوشیدنی را بهم می‌زند هیو لوری است. او با شور و شوقی که از طعنه گزنده است نقش دکتر هاوس را بازی می کند. در واقع او پشتوانه بسیار خوبی در سریال دارد، اما نمایش را بر پشت خود حمل می کند. مهم نیست که وضعیت چقدر پوچ است - نحوه واکنش هاوس دلیل تماشای نمایش است. بیننده همیشه در این فکر است که هاوس بعداً چه خواهد کرد.

دکتر هاوس پس از ستوان کلمبوی پیتر فالک، آزاردهنده ترین فرد تلویزیون است. در واقع، دکتر هاوس رای من را به عنوان آزاردهنده ترین مرد تلویزیون به دست آورد. او همه از جمله گاهی اوقات خودش را آزار می دهد. این توسعه شخصیت فوق‌العاده است.

یکی از ویژگی‌های بارز نمایش‌های تلویزیونی فوق‌العاده این است که خطوط داستانی شخصیت‌های اصلی را برای بیش از یک قسمت تغییر می‌دهد. این ویژگی یک برنامه تلویزیونی عالی است. این کار بینندگان را به چگونگی تکامل شخصیت هاوس علاقه مند می کند، زیرا این راه اصلی این نمایش است که بینندگان را جذب می کند.

هاوس معمولاً به عنوان یک متخصص تشخیص، در استنباط مشکلات بسیاری از موارد به سرعت مراقب است. به دلیل درد در پای گیجی اش، او همیشه در یک تصویر ضد درد ناشی از واقعیت است. مواد مخدر به دیدگاهی منحرف از واقعیتی که او می بیند کمک می کند.

هاوس تیمی از پزشکان دارد تا در موارد شدید به او کمک کنند. در بسیاری از قسمت ها، آنها در مورد آنچه در یک پرونده دشوار می گذرد، طوفان فکری می کنند. هاوس در هر قسمت با همه می جنگد. او با تیم خودش، کادی و مدیریت بیش از حد او در بیمارستان، بیشتر بیمارانی که می بیند، و دیدگاه نادرست خودش از واقعیت مبارزه می کند. این به این نمایش جنبه کمیک/دراماتیک می دهد.

هاوس همیشه به دنبال مواردی می گردد که احساس کند اتفاق عجیبی در حال رخ دادن است. او از کارهای روزمره خود متنفر است و عاشق چالش ها است. آنها برای تشخیص احتمالی بیمار طوفان فکری می کنند، هاوس اغلب بالای پرونده می ماند و در حالی که تیم روی انجام آزمایش ها کار می کند و همه چیز را به بیمار می گوید. چیزی که هر هفته این موضوع را نشان می دهد، بازیگری است. شخصیت ها به خوبی ترسیم شده اند و خطوط داستانی برای جلوه های کمدی و دراماتیک به خوبی نوشته شده اند.

در قسمت های اضافی فصل اول، آنها به توسعه فیلمنامه اشاره می کنند. آنها اساسا یک فرهنگ لغت بیماری های پزشکی را می گیرند و می روند، یک فرهنگ نادر را پیدا می کنند و سپس فیلمنامه را از آنجا می گیرند. فیلمنامه ها هوشمندانه به نظر می رسند و درام خوبی تولید می کنند که هدف نمایش است. گاهی اوقات آنها اسکریپت‌ها را بر اساس اتفاقاتی که واقعاً رخ داده است، می‌کنند، اما با توجه به آنچه تاکنون دیده‌ام، دکتر که از نزدیک با برنامه همکاری می‌کند، دنیای واقعی را کنار می‌گذارد. عملیات و روش ها و آزمایش هایی که به درستی انجام نمی شوند. داروها به هیچ وجه کنترل نمی شوند و وقتی بیمار تشنج می کند همیشه در کنار تخت است. پزشکان اغلب هنگام اتفاقات دراماتیک با بیمار خود هستند. این به نمایش اجازه می دهد تا درام عالی بسازد و درام نیازی به مجوز پزشکی ندارد.

خانه نمایشی است که شما برای سرگرم شدن تماشا می کنید. در این راه، یک موفقیت فوق العاده است. من همیشه منتظرم تا او کار خلاقانه دیگری را با عصایش پیدا کند. طنز در این نمایش تاریک است، هاوس همیشه آزاردهنده است و بسیار زبان زد است.

خانه M.D. ممکن است برخی از شما به یاد نداشته باشید، اما زمانی که House M.D برای اولین بار در سال 2004 شروع به کار کرد، نمایش راز بالینی دیگری شروع شد که در اطراف مسیر شهر نیز غوغایی ایجاد کرد. این که اساساً معاینات بالینی نامیده می‌شود، نیل مک‌دوناف، که در آن زمان از Boomtown و Band of Siblings شناخته می‌شد، کلی ویلیامز از The Training، و آنا بلکنپ، تازه‌کار در آن مقطع و در حال حاضر از CSI: نیویورک، حضور داشتند.

طبق گزارش IMDb، با توجه به جزئیات نامحسوس و کشندگی بالقوه قابل توجه تر از یک بمب، عفونت می تواند خطرناک ترین خطر از همه باشد. در زمانی که چنین شعله‌هایی اتفاق می‌افتد، گروهی از معاینه‌کنندگان بالینی در سطح جهانی از مؤسسات عمومی رفاه، به سرپرستی دکتر استفان کانر، روی آن کار می‌کنند تا خطر را در هر نقطه از کشور به سرعت بررسی کنند.
House M.D همانطور که گفته شد در همان سال شروع به کار کرد. این مجموعه نیز از طریق IMDb، وجود گرگوری هاوس، متخصص بالینی متخاصم، شیطون ضد درد، باهوش و خودپسند بالینی متخاصم اجتماعی را دنبال می‌کند که تنها بخشی از عضله پای راستش را دارد. او و گروه متخصصان بالینی اش تلاش می کنند تا افراد استاندارد استثنایی بیمار را در ایالات متحده آمریکا تعمیر کنند. در این خلبان جدید، هیو لوری، که منحصراً در فرصت ایده آل برای استوارت لیتل شناخته می شود، رابرت شان لئونارد، که بیشتر برای شغلش در انجمن نویسندگان مرده محبوبیت داشت، و عمر اپس از E.R. به عنوان یک تماشاگر عینی و هدفمند شناخته می شد. کسی که این دو نمایش را در هنگام دبیو تماشا کرده است، فکر می‌کنم چه کسی می‌تواند در مبارزه پیروز شود؟ در آن مرحله، معاینات بالینی بود. این یک احساس CSI داشت، سرگرم‌کننده‌های هیجان‌انگیزی را می‌شناخت، فعالیت‌ها، نمایش‌ها و ظالمانه‌ای را ارائه می‌داد تا افراد را مجذوب خود نگه دارد، و از مزایای یک منطقه به‌طور پیوسته در حال تکامل لذت می‌برد.

بدیهی است که این وضعیت نبود. ، از آنجایی که House M.D هفتمین سال خود را می گذراند و به وضوح نشان می دهد که اوضاع به این زودی ها عقب نمی نشیند. پس تمایز چیست؟ همانطور که می‌توان انتظار داشت، هیو لوری تفاوت را نشان می‌دهد.

هیو لوری در ساعت اولین نمایش، به هیچ وجه در آن چارچوب شناخته نشده بود. در حال حاضر او یکی از غیرقابل انکارترین افراد تلویزیون است، به طور قابل توجهی نسبت به کارداشیان ها. قبل از کارش در House M.D، از هیو در قلمرو متحد به عنوان یک سرگرمی کمدی فوق العاده موثر یاد می شد که در تعداد قابل توجهی از قابل توجه ترین برنامه های ارزیابی شده بی بی سی حضور داشت و بازدیدکنندگان آن حضور داشتند. به یاد ماندنی ترین پیش درآمد او برای مردم آمریکا در نقش آقای مینیمال در فیلم واقعی استوارت لیتل بود.

شخصیت House M.D با شخصیتی شروع شد که دوست دارید از آن متنفر شوید، با این حال در دراز مدت او این کاراکتر را داشته است. به طور کلی بر مردم تبدیل شود. لوری و مقاله‌نویسان به تدریج پیاز را از تن بیرون آورده‌اند تا مردی را که در پوسته‌ی لرزان تشخیص‌دهنده است، پیدا کنند. در هیچ زمان دیگری، به جز E.R.، برخی از خاطرات فوق‌العاده نشان می‌دهد که از هیاهوی فرافکنی مانند هاوس عبور کرده و پیامدها را تحمل می‌کند. توضیحی که House M.D شانس ها را به چالش کشیده است، به رسمیت شناخته شده است، برنده چهار جایزه امی، دو جهان درخشان است، و در شمال از 65 کشور به طور کلی هیو لوری دیده می شود.

این شخصیت، این فکر، نمی تواند با وجود شکوه و جلال هیو لوری هرگز کار نکرده ام. در حال حاضر، متوجه می شوم که دارم فوران می کنم، اما به سمت یک نقطه فشار می دهم. شاید مهمترین چیزی که با تایید هاوس توسط مردم نظرسنجی رخ داد، همانطور که می بینم، تفاوت طولانی مدت در صحنه بود. برنامه تلویزیونی از وضعیت غیرقابل توجه به نقطه ای تبدیل شد که به شخصیت ها و سرگرمی های واقعی انرژی می بخشد. My Conviction House M.D برای نمایش هایی مانند Nearer، Dexter، Weeds، Californication و Breaking Awful آماده شد و نشان داد که همه قهرمانان شبیه به هم نیستند، عمل می کنند و صدا نمی کنند. روشی برای معقول بودن، بدون رفتن به دنیای واقعی وجود دارد. مهمتر از همه، اعلام شد که اعضای مخاطب در اوایل شب برای استدلال تازه آماده شده اند و در حال حاضر منتظر آن هستند.

من هر چقدر که ادامه داشته باشد House MD را تماشا خواهم کرد. از طریق تغییر بازیگران و اعتیاد به چرخش یکسان، من دائماً برای چیزهای بیشتری برمی گردم. هاوس، هم سرگرم کننده و هم شخص، اساساً باشکوه هستند، و این باعث می شود که من را در جریان قرار دهم.

سردبیر تلویزیون صبح زود امی رومین بلاآنلاین

http://www. bellaonline.com/articles/art24337.asp