🎥 دانلود سریال Legion 2017 (لژیون) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

این سریال که بر اساس کمیک های مارول ساخته شده و بخشی از دنیای سینمایی مجموعه X-Men می باشد، بر روی شخصیت "دیوید هالر" تمرکز دارد که به عنوان یک بیمار اسکیزوفرنی تشخیص داده شده است که تظاهر می‌کند بیماری روانی دارد، اما واضح است که او چیزی فراتر از انسان است و در حال گسترش و نیرومند کردن قدرت تخیل اش می باشد...
دیوید هالر یک شکارچی جهش‌یافته سطح امگا محسوب می‌شود و این وضعیت را به سادگی بدست نیاورده ، در ذهن او که شیب هزینه بالای دارد و گرفتار اختلاف تجزیه است ، قدرت خود را به گونه دیگری فرماندهی میکند و از طرفی سعی میکند به شکل عادی برگردد که...

جهت دانلود سریال Legion 2017 (لژیون) دوبله فارسی بدون سانسور با زیرنویس فارسی چسبیده به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

*** برخی اسپویلرهای ملایم در پیش رو ***

"نام شما چیست؟" عیسی پرسید.

وی پاسخ داد: "اسم من لژیون است ، زیرا ما بسیار هستیم." (علامت گذاری 5: 9)

امیدوارم مرا بخاطر شروع این بررسی با استناد به این گزیده (نسبتاً واضح) از کتاب مقدس ببخشید ، اما من در برابر آن مقاومت نکردم. به غیر از این خطوط ابتدایی ، سعی می کنم از اسپویلرهای نمایش جلوگیری کنم ، بنابراین چیز خاصی در مورد داستان در اینجا نخوانید. همانند تمام بررسی های من ، این تصور می تواند برداشت کلی از نمایش شما را بدون دادن جزئیات در مورد طرح ارائه دهد.

برای کسانی در میان شما که مانند من ، بعضی از کمی عجیب ترها را دوست دارند ابرقهرمانان خارج از کشور (به ویژه از نوع جهش یافته و ترجیحاً در جهان مردان X) اما احساس می کنند بیشترین بازدیدهای صفحه نمایش بچه ها تاکنون یا توسط قالب 2 ساعته محدود شده و یا به دلیل نیاز به جلب نظر مخاطبان اصلی ، آنها را عقب نگه داشته است ، خوشحالم که گزارش می کنم که سرانجام یک نمایش تلویزیونی کامل وجود دارد که جرات می کند بدون گرفتن زندانی ، کاملاً از دیوانگی مواد اصلی خود استقبال کند. نام این نمایش "لژیون" است (و من از قبل مطمئن هستم که طرفداران آن بسیار زیاد خواهند بود) ، و در مقایسه با شخصیت اصلی آن دیوید هالر ، حتی Deadpool نیز تقریباً سالم به نظر می رسد.

پیروی از داستان ممکن است کمی دشوار به نظر برسد (حداقل در آغاز کار) برای "لژیون" ابتدا ما را در ذهن سردرگم قهرمان خود فرو می برد و روایت - عمدا - اغلب به همان شکسته است به عنوان شخصیت دیوید هالر. از همان ابتدا ، این نمایش کاملاً روشن می کند که انتقال قدرت روحی ناپایدار قهرمان آن چقدر متعهد است - و آیا پسر موفق می شود: از طریق چشم دیوید دنیایی اغلب ترسناک (البته رنگارنگ) را تجربه می کنیم که هرگز نمی توانیم از واقعی بودن آن مطمئن شویم و آنچه تصور می شود؛ و همچنین نمی توانیم درک کنیم که در چه وضعیتی قرار داریم ، چه زمانی هستیم یا حتی کی هستیم.

اما این سفر در سوراخ خرگوش ارزش برداشتن را دارد (حتی اگر به یک سفر وحشتناک تبدیل شود در بعضی مواقع) این یک روانگردی است که توسط افراد بسیار با استعدادی طراحی شده است. نوح هاولی خالق ، که قبلاً نمایش عالی "Fargo" را به ما هدیه داده است ، بدیهی است که می داند چه کاری انجام می دهد و تماشای این برنامه مانند گوش دادن به یک آلبوم مفهومی کاملاً متشکل از یک گروه راک دهه هفتاد احساس می شود (btw ، مراقب یک Pink Floyd جالب باشید مرجع). بازیگران فوق العاده ای هستند (به خصوص دن استیونز در نقش دیوید هالر). تصاویر و طراحی تولید ترکیبی عجیب و غریب از عناصر یکپارچهسازی با سیستمعامل و مدرن است که متناسب با درک تحریف شده دیوید از زمان و واقعیت مانند یک دستکش است و رمز و راز پیرامون دیوید در حالی که او ناامیدانه تلاش می کند تا از بین بردن تیرگی و کشف اینکه چه اتفاقی می افتد شما را در تمام مدت به صفحه بچسبانید.

Insanity موضوعی مشکل برای مقابله است و مشکلات احتمالی بسیاری وجود دارد. آن را با تحمل بیش از حد ارائه دهید و این اتهام را به خطر بیندازید كه شما را به مسخره كردن افراد مبتلا به بیماری وحشتناك مبتلا می كند - اما اگر آن را مثل همیشه تراژیك و تلخ نشان دهید (من می گویم كه به عنوان كسی كه دارای یكی از اعضای خانواده است كه از اسکیزوفرنی رنج می برد) مخاطبان خود را از دست خواهید داد. بنابراین یافتن لحن مناسب در اینجا کار ساده ای نبود ، اما من معتقدم که این نمایش - دقیقاً همانطور که مارول در کتاب های طنز انجام داد - در حالی که هنوز یک سرگرمی خارق العاده ارائه می دهد ، هرگز با بی احترامی روبرو نمی شود یک کار برجسته است.

بنابراین برای جمع بندی اولین برداشت من: "لژیون" نمایانگر جنبه طراوت بخش دیگری از مارول است (در مقایسه با فیلم ها و نمایش های ساخته شده بر اساس "ساخته های" خلاقانه تری از مارول که تاکنون دیده ایم) و با در آغوش گرفتن کامل نمایش "عجیب و غریب" بودن ماده اصلی گواهی است بر اینکه چقدر دیوانه وار (به معنای واقعی کلمه) استن لی و گروه برادرانش مبتکر و همه کاره بودند. این نمایش وحشیانه تر ، سورئالتر و به طور کلی بسیار بسیار دیوانه وارتر از داستان ابرقهرمانانه شما است و لحظاتی وجود دارد که احساس می کنید کارهای دیوید فینچر ، چارلی کافمن یا حتی دیوید لینچ را به یاد می آورید. من آن را به خصوص به طرفداران کتابهای طنز بزرگسال و کسانی که از شما نمی خواهند همه چیز در قسمت اول توضیح داده شود ، بسیار توصیه می کنم. شخصاً احساس می کنم این مارول در بهترین و پیچیده ترین حالت خود است: 9 ستاره از 10 ستاره.

نمایش های تلویزیونی مورد علاقه بررسی شده: imdb.com/list/ls075552387/

فیلم های مورد علاقه: IMDb.com/list/mkjOKvqlSBs/

شاهکارهای کمتر شناخته شده: imdb.com/list/ls070242495/

فیلم های کم بودجه و B مورد علاقه: imdb .com / list / ls054808375 /

فصل اول عالی است ، به جز کره احمقانه در پایان ، و فصل دوم نیز دارای بسیاری از لحظات جالب است ، اما از ویرایش ، گام زدن و سوراخ های اصلی داستان رنج می برد در پایان نمایش آنها با گفتن رفع می شوند آنها در خدمت نقشه بودند. در فصل سوم ، این مکان به آن طرف و آن طرف می پرد و باعث می شود شرور شروری که کودکی را شکنجه می کند ، دوستان و خواهرش را به قتل برساند.

عشق نشان داده شده است که او دوست پسر در مورد شکنجه کردن در تمام زندگی خود دارای برخی از مسائل است و او قبول می کند که او بد است. او معتقد است انگلی که او و دوستانش را بیش از مردی که بارها اعلام کرده بود دوست دارد شکنجه کرده و تقریباً او را کشته ، اثبات می کند که اگر فکرش به راحتی تغییر کند هرگز این کار را نکرده است. و مطمئناً لژیون دیوانه است ، اما با عشق او به او نجات می یابد و سپس او به صورت او تف می کند و به او می گوید که او شرور است و سزاوار مرگ است و حدس می زند چه کاری انجام می دهد زیرا اکنون دیگر هیچ چیز خوبی در زندگی اش باقی نمانده است ، پس چرا به دیوانگی روی می آورد و او این کار را می کند زیرا او از اینکه مردم مانند او با او رفتار کنند خسته شده است و به او گفته می شود دیوانه است بنابراین دیوانه می شود. این همه تقصیر او است که اساساً او سعی می کند او را فراموش کند و سعی می کند دوباره او را دوست داشته باشد ، اما او نه می گوید زیرا پادشاه سایه باعث می شود او به یاد بیاورد و نیمی از واقعیت ها را به او می گوید و او همه اینها را مانند یک کودک ساده لوح احمق باور می کند.

سپس فصل 3 آغاز می شود و توسط دوستانش و سازمان شیطانی که سعی در کشتن همه جهش یافته هایی که همه فراموش می کنند ، یک سازمان شیطانی بود که چندی پیش به رهبری یک جنون در یک سبد با آندرویدهای احمقانه خود با سبیل احمقانه. و آنها فقط می پذیرند که او شرور و عجیب نیست و فقط با او همراه می شوند. بنابراین به هر حال فصل 3 شروع می شود و هارپی ضربات شکننده می رود تا دیوید را بکشد و اکنون شخصیت لژیون خود را کاملاً در آغوش گرفته است به دلیل گفتن چرمی. او او را می کشد ، اما همه چیز به دلیل شخصیت جدیدی که می تواند به گذشته برگردد متوقف می شود که همچنان تلاش می کند تا آینده را مرتفع کند و همچنان ناکام می ماند و باعث بدتر شدن آن می شود دیوید سعی می کند از او برای حل همه چیز استفاده کند اما این کار نمی کند. سپس این سریال با بزرگترین تماشاگران به پایان می رسد و پلیس را کنترل می کند و تاریخ را تغییر می دهد و همه چیز را در نمایش بی معنی می کند ، مانند اینکه هرگز با برخی از مزخرفات سفر BS اتفاق نیفتاده است. بنابراین در این نمایش چون تقریباً دو فصل داستانی مناسب داشت و پس از آن مانند اواخر قسمت سوم هرگز رفتار می کرد. این شخصیت شرور به روشنی شیطانی را به یک قهرمان تبدیل می کند زیرا او همه را فریب می دهد تا قهرمان را تغییر دهند.

بدون شک پادشاه سایه در کمیک ها از بچه ها برای انجام پیشنهادات خود استفاده می کند و سایر جهش یافته ها را تغذیه می کند. یک انگل واقعی را تولید می کند که قادر به تولید چیزی نیست و دیگران را برای حفظ خود تغذیه می کند. و حدس بزنید چه افراد باهوشی دروغ و نیمی از واقعیت های او را باور ندارند و هر وقت سعی در بازگشت و تصاحب شخصی دارد او را به جهنم بازمی گردانند. لژیون همچنین دیوانه و یک شرور فوق العاده است زیرا توسط افرادی که ذهن او را شکنجه می کردند ، سپس سایه سلطنت را بدتر کرد و اوضاع را بدتر کرد و دیوید لژیون شد ، اما حداقل عزیزانش سعی کردند کمک کنند و او را رها نکنند زیرا پادشاه سایه بنابراین گفت.

در پایان این نمایش سعی می شود مانند لژیون از طنزها ، یک جهش یافته اختلال شخصیت چند شخصیتی اسکیزوفرنی باشد که شخصیت های متعدد او را قدرتمندتر می کند. اما سپس سعی می شود داستانی از عشق و قهرمانان و کشتن اژدهایان بد باشد و سپس آن را بر روی سر خود بچرخانید و مجبور است همه چیز را بکشد تا اتفاق نیفتد که این آشفتگی آشفته نمایش برطرف شود. این نمایش سعی می کند همه چیز در مورد تصاویر جالب باشد ، اما سپس سعی می کند داستان را با استفاده از ایده های نیمه کاره درست کند و داستانی غیرقابل قبول بسازد. نویسندگان با استفاده از نوشتن تنبل ، همه چیز را در خدمت طرح داستان قرار می دهند و سعی می کنند تمام سوراخ های داستان را با بیان اینکه عمدی بوده است ، برطرف کنند. و پس از آن که بیش از حد زیاد می شود ، آنها فقط کنار می آیند و این کار را می کنند بنابراین هیچ یک از آنها اتفاق نمی افتد. منظورم این است که هنوز نمایش خوبی است و موسیقی عالی در موسیقی متن دارد ، اما داستان به خصوص فصل 3 چیزهای زیادی را برای آرزو می گذارد.

*Spailers Minor Ahead* Legion در اطراف دیوید (دن استیونز) متمرکز می شود که او در حال تلاش برای مقابله با واقعیت در یک بیمارستان روانی است. دیوید مبتلا به اسکیزوفرنی است و زندگی او حول ناتوانی او در کنار آمدن با واقعیت متمرکز شده است. بهترین دوستش لنی (اوبری پلازا) با او در بیمارستان است و دوستی آنها فرار اوست. با آمدن سید بارت زیبا (راشل کلر) همه چیز تغییر می کند. دیوید فوراً با او مورد ضرب و شتم قرار می گیرد و آنها شروع به دیدن یکدیگر می کنند. مصیبت سید این است که به هر حال نمی تواند تحمل کند. زمان می گذرد و سید به اندازه کافی دور است که او آزاد می شود. وقتی دیوید می‌خواهد برود، دزدکی بوسه می‌زند و ناگهان یک رویداد مخرب بزرگ رخ می‌دهد. دیوید در به خاطر سپردن اتفاقات رخ داده مشکل دارد و در قسمت آزمایشی، به او می‌پیوندیم که او توسط کلارک (همیش لینکلیتر) بازجویی می‌شود.

شکایت از خواص ابرقهرمانی مارول این است که همه آنها از یک فرمول مشابه پیروی می‌کنند (I من در میان آن اردوگاه نیستم، اما انتقادات را دریافت می کنم). بنابراین حمایت از پروژه هایی که سعی می کنند با آن فرمول بازی کنند بسیار مهم تر می شود. Legion به هیچ وجه متعارف نیست و به نظر من این بهترین چیز در مورد آن است. ما یک شخصیت اصلی داریم که به‌صورت پراکنده و سخت می‌توان آن را دنبال کرد، آنها جلوه‌های بصری زیبا و گران قیمتی را به نمایش می‌گذارند تا سردرگمی در مورد آنچه در جریان است و میزان ریسک بالا به فروش برسند. جهش‌یافته‌هایی که آنها معرفی می‌کنند ترکیب خوبی از توانایی‌های قابل تشخیص هستند، اما آنها همچنین شخصیت‌هایی دارند که با آنچه می‌توانند با مجموعه‌های قدرت خود انجام دهند، انتظارات را خم می‌کنند. اینها مواردی هستند که به Legion کمک می کنند تا از مجموعه خواص Marvel و DC جدا شود.

Legion می تواند کمی سلیقه ای باشد. برخی از افراد شکایت کرده‌اند که می‌تواند سخت باشد. لژیون داستانی غیر خطی و سکانس های مختلف رویا دارد که می تواند گیج کننده باشد. این یک نکته منصفانه است و اگر فقط با گوشه چشم تماشایش کنید، این نمایش را دریافت نخواهید کرد. با این حال، من آن مشکل را نداشتم و رویکرد دیوانه‌وار به فتنه‌ها در مورد شخصیت‌ها و پیشرفت طرح افزوده است.

من برخی از این بازیگران/بازیگران را در پروژه‌های دیگر دیده‌ام، اما آنها در مجموع در کل کار بزرگی انجام داد دن استیونز در نقش دیوید عالی بود. دیوید یک قهرمان داستان دشوار برای شروع است، اما دن مانع از این مشکلات می شود و یک اجرای مغناطیسی ارائه می دهد. ریچل کلر من را به یاد بری لارسون می اندازد اما به طرز خوبی. او به خوبی با دن کار می کند و یک شخصیت فرعی قوی می سازد. Aubrey Plaza در نقش لنی بسیار شگفت زده شدم. او همیشه بامزه بوده است، اما او آن را یک درجه بالا برد، او واقعاً ترسناک است و عملکرد خوبی ارائه می دهد. بیل اروین، جرمی هریس، امبر میدتوندر و ژان اسمارت بقیه بازیکنان معمولی را کنار می‌زنند و همگی در قسمت‌های مربوطه خود مؤثر هستند. زمانی که جرمین کلمنت را دیدم زیاد طرفدارش نبودم، اما هر چه بیشتر او را در چیزهای مختلف می بینم، با او گرم می شوم. او به عنوان اولیور و من از انتخاب‌های بازیگری‌اش در این کار خوشمان آمد.

من نمایش‌ها و فیلم‌های ابرقهرمانی را به اندازه فیلم‌های بعدی دوست دارم، اما واقعا نمی‌توان به میزان اشباع شدن بازار فیلم/تلویزیون پی برد. . همه در حال نقدینگی هستند و من نگران این هستم که به زودی به نقطه شکست برسیم. به همین دلیل است که من بیشتر مشتاقم که لژیون را به خاطر ارائه چیزی خارج از مسیر شکست خورده تمجید کنم. داستان سرایی دیوانه‌وار Legion همه چیز را زنده می‌کند و وقتی حساسیت بصری دیوانه‌کننده و برخی بازی‌های بسیار محکم را با هم ترکیب می‌کنید، یک کوکتل جهنمی می‌سازید. اگر در مورد قهرمانانی که با ابرشرورها مبارزه می‌کنند چیز بی‌نظیرتری می‌خواهید، نمی‌توانم Legion را به اندازه کافی توصیه کنم.

اپیزود اول لژیون یک اثر فوق‌العاده متعادل و پیچیده است که نشان می‌دهد رسانه داستان‌گویی تلویزیونی چقدر یک شکل هنری کامل شده است.

ما به دنیای شخصی جذاب دیوید هالر کشیده شده‌ایم، زیرا از نگاه او، آنچه در درون خودمان نامرئی است قابل مشاهده می شود. جهان‌های شخصی ما روایت‌هایی هستند که هم توسط خودمان و هم توسط دیگرانی که با آنها تعامل داریم ایجاد می‌شوند. ما باید باور کنیم که این روایت حقیقت است زیرا ما را مشخص می‌کند، اما احتمالاً نمی‌تواند حقیقت باشد زیرا ما دانایی مطلق و خودشناسی واقعی نداریم. از این رو، ما با این احساس زندگی می کنیم که نحوه درک ما از خود و دنیای بیرون کاملاً آنطور که واقعاً هست نیست. مرز بین حقه‌هایی که با خودمان انجام می‌دهیم و حقه‌هایی که دیگران با ما انجام می‌دهند، محو می‌شود. نحوه برخورد ما با آن نقص انسانی - نامرئی بودن شکاف های موجود در دانش ما - ما را مشخص می کند. چه آن را رد کنیم، چه نادیده بگیریم، چه از آن بترسیم، از آن خشمگین شویم یا برای غلبه بر آن بجنگیم، پاسخ ما به آن نقص مخفی تعیین می کند که چگونه با ایده های دین، علم، اراده آزاد، حقوق و مسئولیت های شخصی و حقوق ارتباط برقرار کنیم. از دولت، چگونه به ارزش خود و ارزش دیگران نگاه می کنیم، و حتی تصمیم می گیریم که چگونه رای دهیم.

به روشی بسیار مهم، قسمت اول لژیون، جذابیت پست قرن بیست و یکم را به تصویر می کشد. -دوران حقیقت افراد و سازمان‌های قدرتمندی در پشت صحنه کار می‌کنند تا ما را دستکاری کنند، اما چیزی که ما را ضعیف می‌کند کمبود قدرت ما نیست، حتی نادانی ما نیست - این ناتوانی ما در پذیرش این است که یک حس بیش از حد توسعه‌یافته از خود چقدر ما را آسیب‌پذیر می‌کند. احساس خود واقعا یک توهم است. دیوید آن آسیب‌پذیری را به تصویر می‌کشد (آسیب‌پذیری که به طرز شگفت‌انگیزی توسط دن استیونز بیان شده است)، و روشی که هالر از اسکیزوفرنی خود به‌عنوان نمایشی از ماهیت شرایط انسانی استفاده می‌کند، الهام گرفته شده است. کاملاً منطقی است، اما دلیل این عدم ارتباط، توطئه مخفیانه ای نیست که در پشت صحنه پنهان شده است - این ناتوانی دیوید در ایجاد یک روایت منسجم از آنچه واقعاً اتفاق می افتد است. ما می دانیم که آن روایت باید چگونه باشد، زیرا قبلاً آن را دیده ایم. کارگردان / نویسنده / تهیه کننده (و احتمالاً آرایشگر، بهترین پسر و غیره) بزرگترین استعداد هاولی توانایی او در بازگویی همان داستان های قدیمی به روشی جدید نیست، بلکه استفاده از دانش بیننده از همان داستان های قدیمی است. ما قبلاً همه آن را دیده‌ایم (یا خوانده‌ایم). "اوه، تعجب!" عنصر او سواد را در این ژانر فرض می کند و از دانش قبلی به عنوان چارچوبی برای چیزی بسیار وجودی تر استفاده می کند.

این نمایشی برای مخاطب نوجوان نیست و تصادفی نیست که شخصیت اصلی در اواسط سی سالگی است. . Legion برای کسانی در نظر گرفته شده است که لبه‌های خشن را از بین برده‌اند، آن‌قدر زندگی کرده‌اند که بفهمند هیچ چیز به این سادگی نیست که به نظر می‌رسد، درست و نادرست به وضوح ترسیم نشده‌اند، و اینکه ما چه کسی هستیم لزوماً کسی نیست. ما فکر می کنیم که هستیم اگر این نمایش به نحوی بتواند این سطح را در تمام مدت پخش خود حفظ کند - شاهکاری که با توجه به این که این قسمت اول دارای بینش بیشتری نسبت به کل اجرای بسیاری از نمایش‌های «هوشمند» است و محتوای هنری بیشتری نسبت به بسیاری از فیلم‌های «هنرمند» دارد، قابل توجه است. بودجه‌های بسیار بزرگ‌تر و زمان‌های تولید بسیار طولانی‌تر (ورود، من به شما نگاه می‌کنم!) - با فاصله بسیار زیاد، این بزرگترین اثر فرهنگی خواهد بود که تا به حال به صفحه‌نمایش‌های کوچک ما زیبایی بخشیده است.

برنامه ای به نام ارتش توسط نوح هاولی (در پرتو کمیک شگفت انگیز) سال قبل به شدت مرا می ترساند. موضوع این است که من به طور دوره ای وحشتناک ترین صحنه سریال را تماشا می کردم، بنابراین معتقد بودم که فیلم یک دافعه احمقانه و خونسرد است. بنابراین، وقتی فیلم را از ابتدا تا انتها تماشا کردم، شگفت‌زده شدم. به جای واقعیت، آن چیزی بود جز یک هولناک احمقانه آمریکایی. این یک چیلر مهم ستون فقرات با طرحی درهم و یک پیام سخنرانی بود. همانطور که من می خواهم فکر کنم، داستان بسیار بد بود. این فیلم در یک کلینیک اورژانس روانی شروع شد و شخصیت اصلی دیوید چارلز هالر را به تصویر کشید که از بین رفته و مأیوس شده بود. بیماری روانی دیوید را به یک واقعیت ناامیدکننده در تختخواب کلینیک اورژانس سوق داد. در حین انجام درمان در سازمان بالینی، افسانه ما با خانم جوانی آشنا شد که او نیز یکی از بیماران کلینیک اورژانس بود. آنها شروع به انتشار کردند و پس از آن معمولاً به طور ناامیدکننده ای شیفته شدند. در صورت شک، هر یک از افراد مستقر در چنین بنیادی چند ویژگی عجیب دارند و بانوی جوان، سیدنی بارت، از این امر مستثنی نبود. او از یک تماس واقعی می ترسید. این ترس بخش های عمده ای از قدرت را داشت، به این دلیل که او حتی مدت کوتاهی بعد دستکش های خارق العاده ای به تن کرد. به هر حال، دیوید چه نوع بیماری داشت؟ یافته تایید شده اسکیزوفرنی پرش بود. دیوید اغلب تجسم وحشتناک بی چون و چرا را می دید. او شخصی را دید که به عنوان یک شیطان با چشمان زرد به تصویر کشیده شد. در حقیقت، این یک جانور انسان نمای چاق و بد شکل بود که به نظر می رسید شرک باشد تا یک شرور. در هر صورت، اسکیزوفرنی بی اعتماد دیوید واقعاً رایج نبود. مثل یک دریچه با پایه دوگانه بود. با این وجود، منطقه ممنوعه اسپویل‌ها از آنجا شروع می‌شود، بنابراین، برای اینکه اسیر تغییر مسیر نباشم، نباید داستان را ادامه دهم. یافتن عیب های دیگران و بررسی دقیق افراد، هر چیزی جز یک کار باورنکردنی است. همانطور که مدیر فیلم Uwe Boll دوست دارد دوباره تکرار کند، "اول دستیابی". من رئیس نیستم و تعداد زیادی از افراد به فیلم من احترام نمی گذارند. در هر صورت، اجازه دهید برنامه را کمی سرزنش کنم. من ممکن است خیلی هدف نباشم و شما نیازی به موافقت با من نداشته باشید. من فکر می کنم که بحث درباره عشق به گونه ای که انگار چیزی عالی است، فقط کمی پوچ است. با گفتن این، منظورم عشق واقعی بین زن و شوهر نیست که تا پارک یادبود دوام بیاورد، با این حال یک تمایل وحشتناک پست که مانند یک نوشیدنی مخلوط مولوتف منفجر می شود و پس از آن به طور غیرمنتظره ای فرسوده می شود، یا برای ماه های خاصی می جوشد (یا سال‌ها، در موارد کاملاً وحشتناک!)، رایحه‌ای طغیان‌کننده به مشام می‌دهد. به عنوان واقعیت آشکار، یک خط پرشور مانند یک ریسمان قرمز از کل فیلم عبور می کند. شاید هر اپیزود سریال حاوی برخی انحرافات بیانی باشد که صحنه های مخالف خدا را از دعوای وحشتناک بین دیوید و سیدنی، شخصیت های اصلی، به تصویر می کشد. در واقع، حتی ترس سیدنی از اینکه با او تماس گرفته شود، وقت خود را برای انجام این بی‌رحمی تلف نمی‌کند (با فرض اینکه فیلم را تماشا کنید، متوجه خواهید شد که چگونه آن‌ها را چگونه می‌سازند). به‌علاوه، من از مکان‌های پرورینس مستقیم به نقطه بیزارم. من نمی توانم در برابر اصرار برای درک توضیح قرار دادن چنین ناپاکی در فیلمی که در کل عالی است مقاومت کنم. صحبت در مورد جنبه عالی کار مگنوم (من قبول دارم که نمایش ارزش این نامگذاری را دارد) باید ترکیب نفس گیر موسیقی، نورپردازی و به درستی صحبت کردن، صحنه را در ورودی های هیجان انگیز مشخص کنم. این سریال نه آنچنان است که بتوانید با همسرانتان در حال گاز زدن ذرت بو داده و طعم دم کرده آن را تماشا کنید و نه برای تماشای خانوادگی است. علیرغم این واقعیت که با فرض اینکه خلاقیت ذهنی ترسناک هر چند عمیق را دوست دارید، آن را دوست خواهید داشت.