🎥 دانلود سریال Marvel's Jessica Jones 2015 (جسیکا جونز) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

جسیکا جونز از بیماری اختلال روانی و استرس رنج می‌برد و این مسئله باعث می‌شود تا لباس ابرقهرمانی خود را کنار بگذارد و به جای آن تبدیل به یک کارآگاه خصوصی شود و…
جسیکا جونز از بیماری اختلال روانی و استرس رنج می‌برد و این مسئله باعث می‌شود تا لباس ابرقهرمانی خود را کنار بگذارد و به جای آن تبدیل به یک کارآگاه خصوصی شود و...

جهت دانلود سریال Marvel's Jessica Jones 2015 (جسیکا جونز) دوبله فارسی بدون سانسور با زیرنویس فارسی چسبیده به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

مطمئناً چیزهای زیادی برای جسیکا جونز وجود دارد ، از احساس NOIR-ish ، به بازیگران ماهر Krysten Ritter ، که بازی در کار حرفه ای خود ، شخصیت های زنانه بسیار انسانی ، به اقتباس جالب و سورئال از Killgrave ، معروف به مرد بنفش زیر متن تجاوز به داستان نیز می دهد. اتفاقاً یکی از اولین کمیک های قدیمی که خریدم اولین حضور Purple Man در شماره 3 (به اعتقاد من) DareDevil بود. مرتب کردن بر اساس این شرور غریب که طی سالها به یک متجاوز و متظاهر سادیست تبدیل شده است. نسخه ای که توسط کمیک Alias مشهور شده و در این نمایش اقتباس شده است. شخصیتی که هرگز واقعاً به توانایی های بالقوه خود عمل نکرد تا اینکه به تازگی برایان مایکل بندیس او را از گمنامگی خارج کرد.

شخصیت بزرگ و مرموز دیگری که معرفی شده است لوک کیج ، معروف به پاورمن ، یا شریک مشت آهنین به عنوان قهرمان است برای استخدام. استفاده از او در نمایش یک شمشیر دو لبه است. در کمیک ها و نمایش ها او به وضوح از جسیکا جونز قدرتمندتر است ، بنابراین آنها او را بیشتر به یک شخصیت پس زمینه تبدیل می کنند. قلاب های گاه به گاه و سپس علاقه های آینده به ستاره اصلی. رابطه آنها جذابیت اصلی است. احساس کردم خواستگاری آنها (اگر این چیزی باشد که این روزها حتی به آن می گوییم) بسیار واقع گرایانه است. خودم که در یک شهر بزرگ آمریکایی بزرگ زندگی می کردم ، خوب بود که ببینم آنها ماهرانه از کلیشه کمدی عاشقانه پرهیز می کنند. اراده ای که آنها نخواهند کرد. آنها شروع به رابطه جنسی می کنند ، این یک چیز بیشتر می شود ، پایان داستان. خوب ، تمیز ، ساده با این حال ما واقعاً هرگز نمی توانیم او را لوک کیج ببینیم ، مردی به اندازه کافی قدرتمند که بتواند به چهار شخصیت خارق العاده و انتقام جویان بپیوندد. قدرت های او نشان داده می شود ، اما هرگز واقعاً مورد کاوش قرار نمی گیرد ، و گرچه این ممکن است به دلیل نمایش جسیکا باشد ، اما به شخصیت او احساس خاموش می دهد.

دوست دختر آزرده او ، مالکوم ، یکی دیگر از موارد جالب دیگر است. این اعتبار بازیگر وی و نویسندگان است که به درستی اعتیاد به مواد مخدر را نشان می دهند. کری آن ماس به عنوان وکیل خم شده جنسیت دنی رند نیز سر و صدای زیادی ایجاد می کند. Trish "Patsy" Walker بسیار خسته کننده است. چرا او نمی توانست Hellcat باشد؟ یا یک ستاره اکشن سابق بوده است که نقش یک شخصیت سینمایی به نام Hellcat را بازی کرده است؟ یا حتی یک بار با لباس هلکت بوده اید؟ SMH طولانی و کسل کننده است. شاید بدترین چیزی که هر نمایش می تواند باشد. این نمایش هرگز مانند یک نمایش احساس نمی شود ، بلکه شبیه یک موش و گربه 90 دقیقه ای به سبک جان ویک است که بی وقفه بیرون کشیده شده است. احساس می کنم هر صحنه مهم می توانست در 4 قسمت ، 7 قسمت برتر پوشش داده شود. در عوض ، آنچه باید سوختگی آهسته باشد ، خسته کننده و بیش از حد خرد می شود. شخصیت های زیادی پر شده است که هیچ کس به آنها اهمیت نمی دهد و شخصیت های زیادی وجود ندارد که مخاطب می تواند به آنها توجه داشته باشد.

صحنه های مبارزه نیز بسیار آرام ، وحشتناک هستند. آنها مربوط به قسمت های قدیمی لوئیس و کلارک یا هالک باورنکردنی هستند. قدرت فوق العاده او شامل جمع کردن بچه ها ، پرتاب کردن آنها ، و برش دوربین تا فاصله بسیار دور است ، شما می دانید که یک دختر یک پسر را پرتاب کند. که به نوعی توهین به شخصیت کمیک است. او باید بتواند مردم را پرتاب کند ، در عوض قدرت او بیشتر شبیه "قدرت آرنولد شوارتزنگر در بدن یک دختر لاغر" است. پس از تماشای این نمایش ، من قدرت انسانی منظم DareDevil را بیش از او انتخاب کردم. او هیچ سبکی ، فضل و جلوه ای از آموزش ندارد ، که با توجه به گذشته خود باید تصور کنید که برخی از آنها را دارد. از صحنه های اکشن ، مانند نبرد راهرو ، در Daredevil برای از بین بردن تنش و یکنواختی انتظار در نمایش های شرور ، همانند درام اتاق دادگاه ، استفاده شد.

این نمایش هرگز واقعاً چنین کاری ندارد - به. برخی از صحنه های جنسی ، بسیاری از آنها غیر ضروری است ، اما بیشتر این فقط جسیکا جونز یک بدن خانه است. برای از بین بردن پرخاشگری به باشگاه نمی روید؟ لباس پارانویای مضطرب او نیز نازک بود. گویا هر مجموعه اضافی روی صحنه فقط یک پیاده برای Killgrave بود ، یا نه. احتمالا نه. آن قسمت هرگز تأثیری موضوعی را که احساس کردم باید داشته باشد نداشت. تکرار نام خیابان ها نیز آزار دهنده شد. نشان دادن تجاوز به PTSD خوب است ، اما من نباید تکرار می کردم که در چهار قسمت بارها تکرار شود ، تا حدی که خسته شود.

در پایان طول به گونه دیگری خراب شد نمایش عالی. من واقعاً می خواهم تأکید کنم که همه اجزا در واقع عالی هستند ، این مجموع قطعاتی است که فاقد آن هستند. این یک فیلم 2 ساعته برجسته بوده یا نیمی از طول آن را نشان می دهد. آنچه آن را می کشد ، پرکننده است و سرعت پیچیده ای ایجاد می کند که هرگز به جایی نمی رسد و نتیجه گیری آن در قسمت یک پیش بینی می شود. در نوشتن یک ضرب المثل قدیمی وجود دارد که شما باید آن را در دویست صفحه انجام دهید آنچه را که می توانید در 30 دوره انجام دهید. شاید من از نوشتن این مرور بیش از حد طولانی چشم پوشی کرده ام ، اما در دفاع از خودم سعی می کنم روحیه نمایش را به دست بیاورم.

فصل اول عالی بود. من به آن نمره نه می دهم فقط به این دلیل که در زمان خودش قبل از خسته و کلیشه بودن تروپ های مدافع اصل بود. فصل اول یکی از بهترین خبیث های مارول در Kilgrave دیوید تننت ، معرفی لوک کیج ، نمایش ابرقهرمانان دارای رتبه بندی R با جنس گرافیک ، خشونت و یک ضد قهرمان بود که یک الکل آسیب دیده عاطفی بود به همراه کری آن ماس به عنوان قدرت بالا ، وکیل بی رحم جری هوگارت و روزاریو داوسون به عنوان کلر تمپل یا همان پرستار شبانه. تنها انتقاد تبلیغات SJW و مرگ ضد کلیمی کیلگراو بود.

از طرف دیگر ، فصل دو فوق العاده مرا آزار داد. تبلیغات فمینیستی SJW بیش از حد زیاد بود. همه مردان این نمایش مانند بیشتر تبلیغات فمینیستی یا احمق ، احمق یا همجنس باز بودند. هیچ چیزی در این میان وجود ندارد. او با دستیار خود مالکوم --- دوست ، همسایه و معتاد خود در حال بهبودی - مانند یک اشرف که روزانه او را اخراج می کند ، رفتار می کند حتی اگر او خاکستر برادران مرده خود را تمیز کند و استفراغ او را هنگام مستی در آپارتمان خود تمیز کند. او به معنای واقعی کلمه به او می گوید می تواند مناطق خصوصی خود را در هر جایی بچسباند اما آنها را از خود دور کند. تریشا در حال ملاقات با یک پسر بی عیب و نقص است که سر به زیر پا می گذارد تا از او خواستگاری کاملی بگیرد و مانند او با سایر پسرانش رفتار وحشتناکی با او نداشته اما هنوز هم او را رها می کند زیرا او می خواهد او باشد ، نه با او. فوق العاده جدید ساختمان جسیکا را دوست دارد ، اما او از او فاصله گرفت زیرا او را دوست دارد.

حتی اگر بازیگری که در این سریال نقش مادر جسیکا را بازی می کند بسیار عالی کار می کند و یکی از قسمت های خوب این فصل است ، وی اصطلاحاً شرور فصل است. معشوق او کارل کسی است که جان جسیکا و مادرش را نجات داده و همچنین قدرت فوق العاده ای به آنها داده است. در حالی که مادرش از کاری که انجام داده سپاسگزار است ، جسیکا از او ناراحت است زیرا احساس می کند باید در این تصادف رانندگی مرده است. جسیکا او را به خاطر انجام کاری که تریش از او می خواست انجام دهد تا او خودش را بکشد نامی وحشتناک می خواند. بنابراین حتی اگر آنها فقط کسانی را که برای جس یا تریش مضر بودند کشتند ، اما مادر کارل و جسیکا شرور فصل دو بودند. حتی وقتی مردی برای نجات جان آنها از بین مردگان برمی گردد ، او فردی وحشتناک است که دائماً برای تلاش برای نجات آنها سخنرانی می کند. دوست پسر تریش از آنکه موفق تر از تریش بود احمق بود. مالکوم احمق بود که به جسیکا اهمیت می داد و به تریش اعتماد داشت و می توانست به او کمک کند. کارل پسر بدی بود زیرا از هوشمندی های خود برای نجات جسیکا و مادرش استفاده می کرد و آدمهای بدی را که از تحقیقات او برای تبدیل سربازان به سلاح مانند فصل اول استفاده می کردند ، کشت. یک مرد سفیدپوست نگهبان زندان یک زن شرور بود که از مادر جس بدرفتاری می کرد و قبل از شکستن گردن مادر جس پس از فهمیدن کارل پس از اینکه جسیکا قول داد به او کمک کند تا از کشور خارج شود ، یک زن سیاه پوست (مامان) جایگزین او شد. این نمایش مخصوصاً در این فصل بسیار ضد مرد است. مردان فقط برای رابطه جنسی مناسب هستند و جس و تریش مانند مردان دائماً با یک شخص دیگر به خواب می روند. زیرا بی بند و باری توانمندی زنان است. یکی از صحنه های خوب این بود که فوق العاده مانع از پریدن استخوان هایش شد پس از اینکه او به خاطر نجات قتلش با او خوب بود و به او گفت که این طبیعی نیست. این فصل نمونه کاملی بود از این دلیل که مجریان برنامه و نویسندگان باید در حالی که جلوتر هستند استعفا دهند. فصل اول تقریباً عالی بود. فصل دو به دلیل محبوبیت فصل یک نه به دلیل ضرورت ایجاد شد. هیچ داستانی وجود ندارد که چرا فصل دو برای همیشه پخش شد. حتی بازگشت Kilgrave به عنوان حاصل تصورات جسیکا اتلاف وقت دیوید تنانت بود. او برای آن قسمت وحشتناک یازده برگشته بود و یادآور غم انگیزی بود که چقدر فصل اول عالی بود. کری-آن ماس در این فصل هدر رفت. داستان داستان شخصیت او در مورد تشخیص بیماری ALS ، رابطه جنسی با شیاد لزبین و محکم شدن توسط یک پرستار سابق بی خانمان و معشوق بود که ادعا می کند قدرت شفابخشی او را دارد. من موضوع برابری مارول را می فهمم ، اما دگرباشان جنسی کمتر از یک درصد جمعیت جهان است. هر زنی که ملاقات می کنید لزبین نیست ، با این حال هر جری که در این نمایش بازدید می کند لزبین است. و چرا یک زن باهوش احتمالاً آلوده به ایدز و بیماریهای مقاربتی است؟ این فصل مکید و متاسفم که سیزده ساعت از عمرم را روی آن تلف کردم. قسمت یازدهم من را ناامید کرد و من در دو قسمت گذشته لحیم کاری کردم. اما اگر از مردان متنفر هستید ، پس این فصل را دوست خواهید داشت!

وقتی به این نقدها نگاه می‌کنم، افراد زیادی را می‌بینم که یکی دو قسمت را تماشا کرده‌اند و این نمایش را به عنوان نوآورانه و بهترین در نوع خود معرفی کرده‌اند. من از طرفداران بزرگ Daredevil بودم و نمی توانستم منتظر قسمت های دیگر سری Defenders باشم. به همین منظور، قبل از اینکه تصمیم به بررسی آن بگیرم، هر قسمت از این برنامه را تماشا کردم. من هرگز برنامه‌ها را مرور نمی‌کنم، زیرا نه طرفدار هستم و نه آنقدر خودبزرگ هستم که فکر کنم نظرم آنقدر اهمیت دارد. من عاشق کریستن ریتر از فیلم Don't Trust the B هستم و از تلاش کری آن ماس قدردانی می کنم، بازیگری که نقش لوک کیج و همچنین کار دیوید تنانت را با چیزی که به او داده شد. با این حال می گویم که این نمایش به شدت ناامید کننده بود و شایسته تحسین اولیه نیست. ستایش از آن به معنای التماس بیشتر شبیه آن است و من نمی توانم چنین کاری انجام دهم.

دو قسمت اول امیدوارکننده بود و باعث شد باور کنم نمایش دیگری با کالیبر Daredevil/Dark Knight در دسترس است. من اشتباه میکردم. بعد از اینکه متوجه شدم این سریال توسط زنی که فیلم‌های گرگ و میش را نوشته و دو قسمت از این نمایش را نیز نوشته است، "خلق" شده است. این باید یک هدایای مرده بود که باید برش می‌دادم و اجرا می‌کردم.

داستان قوس ندارد. فقط سیزده اپیزود وجود دارد که موش و گربه در حال فرار از ریل هستند که با تفکر بی وقفه شبیه هملت قبل از هر حرکت، صحنه های شکنجه، شخصیت های غیرضروری که هرگز نمی خواستم روی آنها سرمایه گذاری کنم، رقص مبارزه بد و هیچ طرح استادانه ای در هم تنیده نشده است. برخلاف لوک کیج، تنها چیزی که به جونز توانایی‌های ویژه‌ای روی صفحه می‌دهد، عکس‌هایی از پرتاب کردن افراد توسط او و سپس عکس‌هایی از افرادی است که در دوردست فرود می‌آیند، بر دیوارها ضربه می‌زنند، و غیره. از توانایی‌ها و بدخواهی کیلگور بسیار کم استفاده شده است. این به بازی تننت نمی‌رسد، بلکه هر بخش کوچکی برای شما انتخاب می‌شود که «کنترل ذهن» او را باور کنید و این بازیگران موفق نشدند. این نوشته نیز مقصر است. اگر کسی می‌تواند به دردویل برگردد، به زمانی فکر کنید که نام ویلسون فیسک به زبان می‌آید و قاتل برای جلوگیری از خشم کینگ‌پین خود را به چوب می‌زند. فکر کسی که آنقدر شوم، آنقدر شیطانی است که قبل از مواجهه با عواقب سرپیچی از او، خود را بکشی، من را لرزاند. کیلگور در واقع این توانایی را دارد که شما را وادار کند خود و دیگران را بکشید، به نام او مرتکب قتل شوید و ادامه این نمایش او را در پایان کاری بیش از یک آزاردهنده کرد... یک کودک نوپا ناله می کند و نمی گذارد مردم پلک بزنند و می توان گفت که کیلگور زیر رادار می ماند تا التماس های جونز مبنی بر اینکه هوپ والدینش را نکشته است را تایید نکند. بر اساس این انتخاب خلاقانه، ما با یک مغز متفکر شیطانی سرکوب شده باقی می‌شویم، قهرمانی که از کشتن شرور خودداری می‌کند و بنابراین به او اجازه می‌دهد تا دوباره و بارها شکار شود و همچنین دختری که حتی به آن اهمیتی نمی‌دهیم فرار کند. به جز این واقعیت که او پدر و مادرش را به دلیل ارزش شوک در قسمت اول کشت و کل فصل را با دستبند به دست آورد. پایان، نتیجه، «حساب» تمایل مخاطب برای تلافی که من 7-8 ساعت هدر دادم/قسمت‌هایی بیش از آنچه که پیش‌فرض واقعی داستان لازم بود، چیزی بیش از یادآوری چیزی است که قبلاً دیده‌اید. بهتر انجام شد.

به طور خلاصه، به خلاقان یک شخصیت اصلی پیچیده و غنی داده شد که با مشکلات PTSD، اعتیاد به الکل، سوء استفاده جنسی در گذشته و یتیم بودن سر و کار داشت و در عین حال ایدئولوژی فمینیستی را حفظ کرد و توانایی تغییر جامعه خود را داشت. قدرت های فوق العاده به آنها یک شرور داده شد که توانایی ایجاد ویرانی بی‌اندازه را از طریق ترکیبی از MIND-CONTROL و Psychopathy داشت. به آنها شهری تاریک و فاسد داده شد که قبلاً در دردویل مشخص شده بود. به آنها دکتر هو به خاطر خدا، ترینیتی، جین از بریکینگ بد و همچنین لستر فریمون از The Wire (کلارک پیترز، بازیگر بسیار با استعدادی برای درگیر شدن در پیاده روی شخصیتش) داده شد. این باید یک بازی خانگی باشد. در عوض، آنها صحنه های گرگ و میش و تعقیب و گریز را به من دادند.

اگر انتظار چیزی به خوبی Daredevil را داشتید، نداشته باشید. نزدیک است؟ شاید برای عده‌ای، اما تجربه من با توجه به انتظارات بالای من بر اساس سری قبلی که من را غافلگیر کرد، نسبتاً ناامیدکننده بود.

من کمیک‌هایی را که بر اساس آن ساخته شده بود خوانده بودم و از این که چقدر منحرف شده‌اند راضی بودم. تا داستان تازه و غیرقابل پیش بینی بماند. چیزی که به آن اهمیت نمی‌دادم تعداد شخصیت‌هایی بود که معرفی شدند، که به دلیل ضد اجتماعی بودن قهرمان داستان غیرمنتظره بود. این موضوع داستان را با افراد بی‌علاقه یا کاملاً نفرت‌انگیز پر کرد که داستان‌های فرعی آن‌ها زمان را تلف می‌کرد که بهتر می‌توانست برای حل مسائل اصلی مرتبط با جسیکا صرف شود، و در نهایت منجر به نتیجه‌ای رضایت‌بخش (نه تنها به دلیل نقطه اوج رویارویی نهایی) شد.

دیوید تنانت در نقش کیلگریو می درخشد، او قطعا نقطه اوج داستان است. آنها به شخصیت او عمق و تاریخ غنی تری نسبت به کمیک ها دادند (بدون پوست بنفش، متاسفم طرفداران). MCU متأسفانه این باعث شد که بسیاری از همبازی‌های او روی صفحه نمایش همزمان با او آماتور به نظر برسند، اما آنها تمام تلاش خود را در صحنه‌های دیگر خود به کار گرفتند.

شخصیت تهاجمی جونز کار را برای او دشوار کرد. هر شیمی واقعی با هر کسی، اما به طرز دردناکی در مورد لوک کیج صادق بود، و یک شخصیت حتی مجبور شد به شیمی آنها اشاره کند، گویی کسانی از ما که "آن را دریافت نکردیم" قرار بود فقط آن را بخریم. شخصیت او نیز بیش از حد مورد استفاده قرار گرفت، این باعث شد این سریال کمتر شبیه جسیکا احساس شود، و همچنین این سوال را مطرح می‌کند که کیج در زمان شروع سریال خودش چقدر مستقل خواهد بود.

چند تناقض نیز عامل لذت بردن را مخدوش کرد. سلسله. قدرت‌های جونز هرگز به طور رضایت‌بخش توضیح داده نمی‌شوند (و فرصت حداقل فاش کردن منشأ آنها با شخصیت‌ها و داستان‌های فرعی بیش از حد هدر رفت) و از قدرت‌های کیج نیز به‌طور متناقض استفاده می‌شود (به من توضیح دهید که چگونه یک انفجار نمی‌تواند او را کر و/یا کور کند، حداقل به طور موقت، و با این حال، انفجار یک تفنگ ساچمه ای زیر چانه او را به کما می برد.) همچنین در این دنیای بیگانگان و ابرقهرمانان، ناتوانی مردم در پذیرش وجود یک کنترل کننده ذهن غیرقابل توجیه است، به خصوص با سریال های دیگری مانند Agents of SHIELD. ثابت می کند که تعداد زیادی از افراد "استعداد" وجود دارند و تحت تعقیب قرار می گیرند. به نظر می رسد حتی کسانی که مستقیماً تحت تأثیر کیلگریو هستند نمی خواهند آن را باور کنند. حتی قبل از نیمه راه تشدید می شود. ناگفته نماند بسیاری از حماقت‌های متفرقه دیگر از سوی اکثر شخصیت‌ها.

در نهایت این داستانی است درباره تلاش برای یافتن هویت شخصی که هرگز آشکار نمی‌شود، هزاران معمای اخلاقی که حل‌نشده باقی می‌مانند، و در مورد هوشمندانه‌ترین چیزها می بینید که با تمام قدرت زیادش که دیگرانی مانند دردویل ندارند، او نمی تواند به خاطر ماهیت دشمنش که پشت پیاده های بی گناه پنهان شده است، آن را با رها کردن دور بزند.

به خاطر دردویل مثل من این اشتباه را نکن که توقعاتت را در این مورد بالا ببری. به نظر می‌رسد که این می‌توانست از یک دوره تولید کوتاه‌تر، شاید 8 قسمت به جای آن سود ببرد. کنجکاو هستم که ببینم چگونه او را در آینده برمی‌گردانند، اگرچه من شک دارم که آیا آنها واقعاً فصل دوم یا هر درمان انفرادی دیگری را برای این فیلم انجام دهند.

این نمایش یک درب باز و خراب است. پس از تماشای Adrenaline Junkie و کاملاً از آن قدردانی کردم، واقعاً این را پیش بینی می کردم. به هر حال برخلاف معتادان آدرنالین، این نمایش خراب می شود و می سوزد. این بدان معنا نیست که دیدگاه های عالی وجود ندارد - این نمایش به سادگی برای طرفداران واندر فداکاری مانند من بسیار ناامید کننده است. و من دلیل آن را درک خواهم کرد.

درست از قسمت اصلی مشخص بود که مشکلاتی در مورد بخشی از شخصیت ها و نمایش وجود دارد. جدای از لوک، بازیگران نقش مکمل به سادگی یک گونی از دست رفته نیستند - یک دسته هیولا از شخصیت های ناخوشایند بدشانسی است. به نظر نمی‌رسید که تریش نیازی جز همراهی جسیکا داشته باشد و در کمال تعجب، این احساس محدودیت داشت. مالکوم به ویژه ترسناک بود - ترکیب ناکافی و ناکارآمد عمل کرد. پم، جری و وندی درگیر یک خط داستانی کاملاً زائد بودند که نباید برای نمایش به یاد می‌آمد، و فقط احساس می‌کرد که پرکننده است. در نهایت رابین و ویل عملاً کافی بودند تا من را با هم تماشای این نمایش را کنار بگذارند. هرگز تا به حال چنین ترکیب وحشتناکی از بازیگری تاسف بار، ترکیب تاسف بار و عمدتاً شخصیت های کسل کننده را ندیده بودم. تماشای صحنه های آنها بسیار دشوار بود. سپس دوباره لوک را دارید، که به نظر من او عالی بود و به طور مثبت نمایش خود را پیش بینی می کند. جسیکا برای من بیش از حد تک رنگ بود. من احساس نمی کردم که آنها به اندازه کافی شخصیت او را پرورش دادند و تنها چیزی که دیدم تکرار در شیوه ترکیب او بود. به هر حال نقطه‌ای که این نمایش واقعاً می‌درخشد، با Kilgrave است - یکی از بهترین‌های شگفت‌انگیز، به احتمال زیاد نه بهترین آنتاگونیست‌های تا به امروز. دیوید تنانت او را شگفت‌انگیز بازی کرد و من واقعاً در هر صحنه‌ای که او در آن حضور داشت شرکت می‌کردم. مسئله اصلی زمان محدودی بود که او در آن نقش داشت. محققان آشکارا تمرکز طرح کافی برای حرکت او را در طول سریال نداشتند، بنابراین در نهایت او حتی آنقدر هم در سریال حضور نداشت. چند اپیزود بود که او به هیچ وجه در آنها ظاهر نشد، و فقط در دو قسمت که در تمام طول مدت قابل توجه بود. تا پایان سریال، او تقریباً در پنج تا ده دقیقه از قسمت‌ها حضور داشت، که به طور مداوم برای من جذاب‌ترین جنبه اپیزود بود. زمانی که روزنامه‌نگاران به‌طور پیوسته برای نمایش فوق‌العاده‌ای که داشتند (Kilgrave) به‌طور پیوسته مناطق قدرت را کنار می‌زدند، به تدریج گیج‌کننده می‌شد، و از این رو نمایش در این مسیر دوام آورد.

علماء به هیچ وجه سرعت را میخکوب نکردند. مثل این بود که آن‌ها چند محور داستانی داشتند که باید بیش از یک سریال سیزده قسمتی را رها کنند. نتیجه یک نمایش نابرابر سازماندهی شده است. اپیزودهای پرکننده بسیار زیادی در سرتاسر سریال وجود داشت (و نمایشی مانند این واقعاً نباید داشته باشد) که تماشای همه آنها بسیار دشوار بود و از خط داستانی بی نهایت بهتر Kilgrave کسر می شد. به هر حال، وقتی سریال به طرح کیلگریو پایبند بود، خیلی بهتر کار می کرد، و اگر اپیزودهای مختلف پرکننده نبود، سریال اتحاد فوق العاده ای داشت. روزنامه‌نگاران آشکارا در فشردن هر یک از شخصیت‌ها در طرح اصلی با مشکل مواجه شدند، بنابراین همه چیز با هم برابر بود، تعداد زیادی را در طرح‌های فرعی خود باقی گذاشتند، که از کمک زیادی به نمایش غفلت کردند. فعالیت بسیار خوبی وجود داشت (اما فعالیت به طور استثنایی غیرمعمول بود) و دقایق پرتنش، اگرچه در نهایت تعداد قابل توجهی از اپیزودها به شدت قابل پیش بینی باقی ماندند و به محتوا نیاز داشتند. این منجر به یک سرعت طاقت فرسا تنبل برای نمایش و چند قسمت فوق العاده خسته کننده می شود. نمایش تعجب آور نبود، و در کمال تعجب، پایان به طور استثنایی بر خلاف شرایط اقلیمی بود.

در پایان، آیا می توانم این را برای کسی تجویز کنم؟ پاسخ سرراست نه است. به احتمال زیاد جهان شگفت‌انگیز را به‌طور جدی دوست دارید و می‌خواهید ویژگی‌های آن را مشاهده کنید، در آن زمان، با خیال راحت این را بررسی کنید، اما پیش‌بینی نکنید که باید در حد یک معتاد آدرنالین یا یک معتاد قابل توجه باشد. تعداد تصاویر متحرک MCU با این حال، اگر از طرفداران واندر جالوت نیستید، موافقم که با این نمایش قاطی نکنید - بهتر از اینها در بیرون وجود دارد.